Powroty.

Konnichiwa minna-san!

Ile to już razy porzucałam i powracałam do pisania bloga? Leń ze mnie okropny. A tyle miałam planów, recenzji... i ciągle o tym zapominałam. Może teraz, gdy moje życie znów powoli się stabilizuje, znajdę troszkę więcej sił i czasu?

Ze względu na to, iż dawno mnie tu nie było, będzie to notka z cyklu "co u mnie?" (krótko i zwięźle)- więc jeśli nie interesują cię życiowe historie i wywody, możesz ominąć dalszą część. (¬‿¬) 
W kolejnych notkach postaram skupić się bardziej na recenzjach.

A więc... co u mnie?

W lipcu obroniłam swoją pracę magisterską (związaną z mangą i anime, więc poszło gładko (*^▽^*)) i wreszcie ukończyłam studia.

Takie szczęśliwe Sisu, bo nie musi tam już wracać xD

Od kwietnia chodziłam na wolontariat do jednej z prywatnych szkół i niedługo po obronie dowiedziałam się, że dostanę tam od września pracę. Więc początek kariery pedagogicznej poszedł mi dość gładko, chociaż niektóre rzeczy do tej pory mnie przerażają :D

Ostatnie studenckie wakacje (if u know what I mean, legitymacja XD) spędziłam więc na bardzo dużym luzie- kilka dni po obronie pojechałam na koncert Loka, który będę wspominała jako ten jeden z najlepszych. Bardzo pozytywna atmosfera, przyjazne, powiedziałabym wręcz "swojskie" chłopaki :D 

Odwiedziłam również po raz kolejny Yoki i znów przesiedziałyśmy trochę czasu w Ustroniu. Chyba nigdzie tak dobrze mi się nie wypoczywa :)

 taaaak, różowe włosy! (✿´‿`)

Wróciłam, jeszcze trochę poleniuchowałam i trzeba było wyruszać do pracy. Pomimo wcześniejszego wolontariatu, szybko przekonałam się, że to zupełnie coś... innego. Ale nie będę się o tym rozpisywać.

Niestety, po ładnie przepracowanym wrześniu, w październiku zwaliła mnie z nóg dość poważna choroba. Do tej pory takie rzeczy kojarzyły mi się owszem, z bólem, ale przez kilka dni- bierzesz lek przeciwbólowy, wygrzewasz 3 dni i możesz ruszać dalej. 

Tutaj już podczas pierwszej doby miałam ochotę rozwalić sobie głowę o ścianę, wyjąc co kilkanaście minut z powodu okropnego, do niczego nie porównywalnego bólu. Dopiero, gdy po drugiej próbie dostania się na pogotowie wylądowałam na SORze zdałam sobie sprawę, że to coś poważnego- rtg, tomografia, rezonans głowy, kilku specjalistów z różnych dziedzin. Byłam okropnie wystraszona x.x Kolejnego dnia inny SOR, leki przeciwbólowe łykane garściami, ketonal w tyłek, kroplówki... nikomu tego nie życzę, nikomu. Jedyny plus to to, że diagnoza została postawiona dość szybko, jak na naszą służbę zdrowia.

Gdy po ponad tygodniu zwolnienia dostałam się do neurologa, doszły kolejne dwa tygodnie w łóżku i nawet po upływie tego czasu zakaz zmuszania się do pracy (jęczałam, że chcę już wyjść z domu pomimo bólu- mniejszego, ale bólu xD). 

Dopiero po tych ponad 3 tygodniach siedzenia na tyłku byłam w stanie wyjść z domu (i to dość chwiejnie) i zacząć znów pracę. Niestety, jeden z leków kompletnie rozwalił mi odporność i już pierwszego dnia złapałam infekcję (o które nie trudno przy kilkudziesięciu zasmarkanych dzieciaczkach ;)). O całkowitym braku odporności przekonana jestem do dzisiaj- minęły kolejne dwa tygodnie, a ciągle jestem chora. Przeszłam już grypę żołądkową, zapalenie gardła, teraz jestem na etapie dobijającego kataru i kaszlu. A leku nie mogłam odstawić... bez niego znów pojawiał się ból. Jedno leczy, na drugie szkodzi. We środę kolejna wizyta u neurologa, chciałabym już odstawić to paskudztwo i skupić się na infekcjach...

I wiecie co mnie jeszcze najbardziej przeraża? Że ten ból potrafi sobie wracać, zamieniać się w chorobę przewlekłą... Nie jest zbadane dlaczego się pojawia (jeśli nie ma uszkodzenia mechanicznego- u mnie nie było), ani jak to wyleczyć. Nie wyobrażam sobie kolejnego ataku, huh.

Gdy już skończyło się zwolnienie, pomimo przeziębienia starałam się znów żyć. Spokojniej, wolniej, ale żyć. Nawet udało mi się wyjść na ponad 2 godzinki na Halloween z przyjaciółmi <3 Moim strojem został cosplay, który szykowałam już od kilku miesięcy ale przez chorobę musiał zostać jeszcze odkładany. Dzień przed Halloween zaczęłam ogarniać perukę i wysyłać mamę po kupno kamizelki xD

Kaneki Ken "Tokyo Ghoul"

Również udało mi się wyjść w sobotę na urodziny przyjaciółki- i to był pierwszy dzień od początku października, kiedy byłam w stanie zrobić swój makijaż... Nawet do pracy chodziłam bez podkładu i z jedynie pomalowanymi rzęsami x.X Tutaj też było ciężko, bo przez katar łzawiły mi oczy... ale się nie poddaję, chcę wrócić do normalnego życia. :D

Sztuczne światło zjadło mi konturowanie i cienie na zdjęciach, ale i tak jestem zadowolona, że wreszcie wyglądam choć troszkę jak człowiek :3 Na drugim zdjęciu widać, w jakim stanie są teraz moje włosy- w bardzo kiepskim. Gdzieś w połowie leczenia zaczęła mi się buntować skóra i zaczęły bardzo wypadać włosy... Podcięłam je, zaczęłam nawilżać olejem kokosowym- i niestety, niewiele to daje. Rzadkie sianko. Muszę dokończyć leczenie i wtedy coś wymyślić, jednak to zajmie sporo czasu, zanim dojdą do siebie. W pracy i tak najczęściej łapię je w kucyk, bo najwygodniej. 

Huhu, zaczęłam notkę tak optymistycznie, a skończyłam na gorzkich żalach. Ale to już ostatni raz! Znów zaczynam żyć (naprawdę tak się czuję) i choć jeszcze trochę mi to zajmie, staram się przywrócić mój porządnie podkopany optymizm... (⌒▽⌒)☆

Dbajcie o siebie, szczególnie podczas takiej zdradliwej pogody- ale i w każdej innej sytuacji. Pamiętajcie, zdrowie jest najważniejsze ❤